بوف کور

بوف کور، شاهکار صادق هدایت، از جمله آثاری است که در عمق محتوا و تنوع تفسیر بی‌نظیر به نظر می‌رسد. این کتاب، که بر پایه نمادگرایی عمیقی استوار است، بارها و بارها تحت تحلیل‌های روان‌شناختی قرار گرفته و هر خواننده‌ای بر اساس درک خود از نمادها، به تفسیر آن پرداخته است. تاکنون متون و تحلیل‌های متعددی درباره بوف کور نوشته شده که هر کدام از منظر خاصی به این اثر پرداخته‌اند. این داستان، که به زعم برخی از منتقدان مهمترین داستان نمادین ایرانی محسوب می‌شود، همواره مورد علاقه بسیاری بوده و در عین حال، برای برخی دیگر، جایگاهی منفور داشته است.

از متن کتاب:

در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموماً عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند – زیرا بشر هنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی بتوسط شراب و خواب مصنوعی بوسیله افیون و مواد مخدره است – ولی افسوس که تأثیر این گونه داروها موقت است و بجای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می‌افزاید.

آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماوراء طبیعی، این انعکاس سایه‌ی روح که در حالت اغماء و برزخ بین خواب و بیداری جلوه می‌کند کسی پی خواهد برد؟ من فقط بشرح یکی از این پیش آمدها می‌پردازم که برای خودم اتفاق افتاده و به‌قدری مرا تکان داده که هرگز فراموش نخواهم کرد و نشان شوم آن تا زنده‌ام، از روز ازل تا ابد تا آنجا که خارج از فهم و ادراک بشر است زندگی مرا زهرآلود خواهد کرد زهرآلود نوشتم، ولی می‌خواستم بگویم…