کابوس، خاک، خون، دیوارها (دو جلد)

[…]
شمس ¬الملوک، جیغی تکان¬ دهنده از ته دل کشید و خود را بر روی خاک انداخت. او، پارچه¬ ی تیره¬¬ ی آشنایی را یافته و از خاک بیرون کشیده بود که آستین پیرهنی بود، خیس خون.
– من این پیرهنو می¬ شناسم. پیرهن خودشه. خودم براش برده بودم.
آستین پیرهن را کشید:
– هنوز داغی تن ¬اش روشه. خون ¬اش تازه ¬س.
دستی، خاک و خون آلود، از خاک بیرون آمد. شمس¬الملوک، با پنجه و ناخن، زمین را کند. اول، یک لنگه¬ ی کفش پیدا شد و بعد، یک پا، با یک لنگه¬ ی جوراب بلند که تا زانو را می¬ پوشاند. جوراب سیاه بود.
شمس¬ الملوک باز هم، با پنجه و ناخن، زمین را کند. بدن ¬اش به تمامی، غرق عرق بود از هیجان و هراس برای دیدار یکی از گم¬شده¬گان¬اش. آن چه از خاک بیرون آمد، چهره¬ و سر دختر جوانی بود با موهای بلند سیاه که خاک بر سرتاسر موهایش نشسته بود. انگار، نیم چهره¬ ی خاک آلوده¬ اش را به خسته ¬گی، میان خاک و خون گذاشته بود و آرام و بی دغدغه، از هیاهوی آن چه در بیرون می¬ گذشت، چشم¬ هایش را بسته بود و نمی¬خواست دیگر بازشان کند. گیسوان در هم رفته و ژولیده¬¬ و خونین دختر، بر خاک ولو بود. خون، مانند چشمه¬ ی آبی، آرام و صبور، روی زمین پهن شد.