من از گورانی‌ها می‌ترسم

«من از گورانی‌ها می‌ترسم» داستان ترس‌های یک زن میان‌سال به اسم فرنگیس است.که برخی از آن‌ها حاصل روان ناآرام او و برخی محصول شرایط اجتماعی است.

داستان در شهر کوچکی به اسم گوران می‌گذرد. فرنگیس از پس حوادث گوناگون، با پرسش‌های بنیادینی همچون «فعل وعمل درست را چگونه می‌توان تشخیص داد» یا «زندگی با درد و رنج آیا شایسته‌ی زیستن هست؟» و … ،مواجه می‌شود.

داستان ساختار خطی دارد و کل حوادث در ظرف زمانی دو ماه اتفاق می‌افتد؛ حوادثی که فرنگیس را وادار به تغییر می‌کند. این حوادث در بستر اجتماعی دهه‌ی شصت و حال حاضر می‌گذرند. نویسنده با فلاش‌بک‌های متعدد گذشته و ترس‌های فرنگیس را واکاوی می‌کند. مشکل اصلی فرنگیس سنت دیرپای گوران است که دست و زبان او را بسته است. او تلاش می‌کند با سنت که مهم‌ترین منشاء ترس‌های اوست، مواجه شود.

جنایت، عشق، تنهایی، ترس و سنت از مضمون‌های اصلی این رمان هستند.

سلیمانی نویسنده‌ی اثر می‌گوید این رمان را در مدت زمان سه ماه نوشته است و مثل آثار دیگرش پرسش‌های فلسفی مهمی را دریک قصه‌ی پر ماجرا طرح کرده است.

بخشی از کتاب
«چی می‌شد اگر دعوتش را قبول می‌کردم و یک روز صبح،‌ صبحانه را با او می‌خوردم؟ چرا نباید این کار را بکنم؟ از چی می‌ترسم؟ چرا این ترس لعنتی ولم نمی‌کند؟ مگر نه این‌که حالا آزادم؟ مگر نه این‌که حالا برای بهداشت اخلاقی جامعه خطری ندارم؟ از اول هم خطری نداشتم. زن‌های زشت‌، زن‌های معمولی‌، هیچ وقت برای جامعه خطر ندارند‌، من زشت نبودم اما خوشگل هم نبودم. معمولی بودم. معمولی شدم‌، بعد از آن‌که دانشجو شدم و آن بینی صدمنی را عمل کردم. من کپی پدرم بودم‌، پوست سبزه‌، دماغ بزرگ و پیشانی بلند را از او به ارث برده بودم‌، مادر هیچ چیز به من نداده بود. به بقیه بچه‌ها چیزی داده بود اما به من دریغ از یک انگشت پا.»